Nork ez ditu Nartziso edo Pigmalion izenak inoiz entzun? Bata, bere buruaz maitemindu zen pertsonaiaz ari zaigu; bestea, berriz, bere artelanaz maitemindu zenaz. Nork ez ditu Dedalo eta Ikaro aita-semeak eguzkipean irudikatu? Bata, hegalak galdurik eta itsasoak irentsi zain, aitari deika; eta bestea, Ikaro! Ikaro! hots eginez, uraren gainean semearen luma batzuk bistaratu arte. Nola ahantzi maitale mitiko haien istorioak: Orfeo kantari paregabearen eta Euridize maitearen artekoak, Teseo eta Ariadnarenak, Jason eta Medearenak? Zein harreman atsekabeak, bestalde! Haurtzarotik hasi eta kulturaren gaztaro eta heldutasuneraino Mendebaldeak kuttun-kuttun gorde dituen istorioak dira Ovidiok liburu honetan jasotakoak. Gure iruditegiaren biblia txikia da liburua: mundu klasikoaren ondarea gaur-gaurko irakurleari eskainia.

Muxapin izututa bizi dira. Hango errege gaiztoak debekatu egin ditu jolasa eta barrea bere erresuman. Erregearen alaba politak Alima izena du, eta pozik bizi izan da aitaren jauregiaren harresi barruan. Gaur irten da lehen aldiz kalera, eta oso triste jarri da muxapitarren tristura ikusita. Gaur iritsi dira Txirri, Mirri eta Txiribiton Muxapira, eta, Alimarekin batera, muxapitarren barrea berpizten saiatuko dira.

Irakaskuntzaren eta literaturaren arteko harremanak estuak dira. Beti ez dira, ordea, onerako, literatura galtzaile. Alor bakoitzaren autonomia errespetatzen erakusten digu Igerabideren saio garrantzitsuak; bat bestearen morrontzara makurtzearen arriskuak erakutsi eta bidegabekeriak salatzen. Baina, saio lan on guztietan bezala, Igerabiderenak ez ditu okerrak adierazi bakarrik egiten: argi egiten du, bidea markatzen. Badu liburuak beste ezaugarri bat ere guztiz garrantzitsua: gaiaren inguruko autore eta korronte nagusiak aztertu eta sakondu ditu Igerabidek; baina, haietan oinarrituz, bere pentsamendu propioa eraiki eta biribildu du. Hori ere egin behar baitu saio on batek.

Herriko festak ziren, hirugarren eguna, haurrei eskainia. Azken jokoan ari ziren, begiak zapiz estalirik lapikoak makila batez hausten. Ibonen txanda zen eta di-da! ari zen, jende artetik Inesen oihuek laguntzen ziotela: -Ezkerrera! Goraxeago! Eman, eman! Halako batean asmatu du eta akuri bat ageri da lapikotik. Uztailaren hogeita bostekoa da akuria eta Leo zeinukoa dela esan du Inesek. Orduan, abizena jarri dio Ibonek: Ferguson. Leo Ferguson, bada! Akuri pollita, herriko haurren maitagarri. Ibonen etxearen aldamenean bizi den atsoaren iritziz, aldiz, akuri zikina besterik ez da Leo Ferguson...

Botoizulotik botoia bezala / jaio nintzen negarrez: / Ilargia irribarrez.

Haikuak japoniarren poesia egiteko modu eta neurri berezi baten fruitu dira. Laburrak. Erritmo oso bizikoak. Hitz gutxitan mundu oso bat zabaltzen dakitenak: leiho txiki-txiki batetik begiratuta ere zerua beti baita mugagabe. Juan Kruz Igerabideren poemario hau harrigarria da bere finezian, eta material guztiz aparta haurraren sentiberatasuna bideratzeko: errezitatuz, jolas linguistikoetarako erabiliz, imitazioz berriak asmatzeko... Labur esanda: hitzarekin plazer sentitzeko.